گاه نوشت

دوستم میگف که تو سرشار از احساسات متمایزی ولی اینو به همه نشون نمیدی

چرا چیزی که تو وجودت هست و سرکوب میکنی ؟

ولی خب:))) نمیدونستم واقعا چی بگم

از خجالت نمیتونم یا از شرم و حیا ولی هرچی هست شایدم دوست ندارم.

مثل اون روز ک مسئول مون برگشت بهم گف تو خیلی دختر آرومی‌هستی و من فقط لبخند زدم.

اینکه آدمای بیرونم هرکدوم منو یه طور می‌ببینن جالبه برام!

شخصیت ام مثل پازلی شده، که هرکس یه بخشی دستش گرفته و از چینش تمام اون پازل‌ها شخصیت کلی من به دست میاد

ضعف و قوت‌هایی که نمیدونم.

مثلا فکر نمیکردم زیادم خوش سر زبون باشم .. فکر می‌کردم همون بچه آرومه ام .

ولی وقتی تو کافه اون خانم مو بلوند که قرار بود هفته بعد از ایران برای همیشه بره نشست رو به روم و گف تو چقدر خوب حرف میزنی بچه .. حض میکنم از هم صحبتی باهات

باعث شد پروانه‌های قلبم روشن بشه :)

و چقدر دلم براش تنگ شده.

من تعامل با آدما خیلی دوست دارم . نقاط قوت و ضعف ام شاید مثل یه پتک اما به هرحال میریزن سرم

شاید این وسط یه جا دلت بگیره، اما خب جهان پر رنجه !

نمیشه یه گوشه نشست و نظاره شلوغی شد فقط.